Sokcho, Korea Południowa

administrator

속초시

sokcho

Ogólne informacje:

Kraj:

Region:

Powierzchnia:

Populacja:

Gęstość:

Podział:

Powierzchnia:

Całkowita powierzchnia Sokcho wynosi 105.25 km², z czego Park Narodowy Seoraksan zajmuje całe 55.80 km². Społeczeństwo z tego wszystkiego zajmuje jedynie ok. 16% – resztę zielona strefa (ok. 57%), obszar komercyjny (ok. 6%), tereny przemysłowe (ok. 2%) oraz tereny do wykorzystania (ok. 17%).

Klimat:

Tak jak w całej Korei Południowej, w Sokcho panuje klimat monsunowy. Jednakże ze względu na to, że miasto chronione jest przez góry, a jednocześnie położone jest nad morzem, jest również pod wpływem klimatu morskiego. Oznacza to, że zimy są stosunkowo łagodne, a lato nie należy do najgorętszych.
Średnia roczna temperatura wynosi ok. 12℃, natomiast średnia temperatura podczas:
zimy: ok. 1℃; wiosny: ok. 11℃; lata: ok. 22℃; jesieni: ok. 14℃
Jak dotąd najniższą odnotowaną temperaturą jest ok. -15℃, natomiast najwyższą – ok. 36℃

Krótka historia:

Najstarszy zapis wspominający o istnieniu Sokcho sięga roku 1760! Był to okres Joseon i wtedy miasto to było dystryktem, nazywanym Sokcho-ri, Socheon-myeon, Dohobu oraz Yangyang.
W 1945 roku Sokcho należało do Korei Północnej, aż do końca Wojny Koreańskiej. Po niej miasto oficjalnie stało się częścią Korei Południowej, jednak ze względu na podział, wielu mieszkańców posiada krewnych po drugiej stronie granicy (niedaleko mieści się Koreańska Strefa Zdemilitaryzowana, dlatego Sokcho stało się jednym z celów podróży turystów. Dzisiaj jednak prócz tego, znane jest również z dobrze znanego Parku Narodowego Seoraksan).

Symbole:

Drzewo:

Kwiat:

Ptak:

Flaga:

Znak:

administrator

Dziedzictwo
kulturowe

Dom Kim Geun-su

Oznaczony jako dziedzictwo kulturowe w 1985 roku. Nie wiadomo, kto i kiedy zbudował dom, jednak jego stworzenie szacuje się na 200 lat wstecz. Po tym jak pokolenie klanu Hampyeong Lee dobiegło końca, budynek był przekazywany z rak do rąk niezliczoną ilość razy.

Dom Kim Jong-u

Wzniesienie budynku datuje się na ok. rok 1750, a jego pierwotnym właścicielem był klan Jeonju Lee. Dom przekazywany był sobie przez cztery pokolenia. Jako dziedzictwo kulturowe prowincji Gangwon został oznaczony 17 stycznia 1985 roku.

Park Narodowy Seoraksan

Sokcho, miasto najbliżej położone Gór Diamentowych, jest oddalone od nich zaledwie o pół godziny. Na terenie parku, który został wpisany na listę rezerwatów biosfery UNESCO w 1982 roku, znajduje się trzeci najwyższy szczyt w Korei – Daecheongbong (1 708 m n.p.m.). Park zajmuje powierzchnię 163,6 km² i zamieszkały jest przez 1562 gatunków zwierząt.
(Jeśli jesteście ciekawi, jak park wygląda z bliska, zachęcamy do odwiedzenia: In&Out Korea, Mamo! To nie koniec świata oraz Za moimi drzwiami (1, 2)

Sosna Seorak-dong

Sosna Seorak-dong została wyznaczona jako dziedzictwo przyrodnicze w 1988 roku. Drzewo posiada 500 lat i mierzy 16 metrów wysokości. Ponadto wierzy się, że sosna ta jest strażnikiem miasta oraz kanałem do komunikacji z duchami. Legenda również głosi, że układanie skał wokół drzewa przynosi rodzinie fortunę, dlatego wielu odwiedzających, jak i sami mieszkańcy, poukładali wokół drzewa i w okolicy stosy skał. Sosna przetrwała wiele lat licznych katastrof naturalnych, a domniemanym powodem jest fakt, że funkcjonuje jako przedmiot kultu szamańskiego.

Sinheungsa

Za początek istnienia Sinheungsa uznaje się zbudowanie Hyangseongsa przez mnichów Jajangyulsa podczas szóstego roku panowania Króla Jindeokyeowang (652). Hyangseongsa został strawiony przez ogień siódmego roku panowania Króla Hyoso (698), mniej niż 50 lat po jego powstaniu. W 701 roku, trzy lata po pożarze, mnich Uisangjosa odbudował część Hyangseongsa, a nazwa świątyni została zmieniona na Seonjeongsa. W 1642 roku i ta świątynia stanęła w ogniu. Dwa lata później mnisi zwani Yeongseo, Hyeowon i Yeonok, zbudowali nową świątynię, tym razem oddaloną o 1,5 km od Seonjeongsan i właśnie wtedy zyskała nazwę Sinheungsa. Nazwa wzięła się ze snu, który przyśnił się mnichom. W nim widzieli niezwykłego człowieka o siwych włosach, który wskazał im miejsce, gdzie powinna stać świątynia. Powiedział im również, że lokalizacja ta jest święta i chroniona przed trzema typami katastrof naturalnych.
Wiele budynków zostało zniszczonych podczas Wojny Koreańskiej w 1950 roku. W 1971 niektóre z nich zostały przywrócone, a Sinheungsa została nazwana główną świątynią trzeciej parafii Chogye.

Gyeongpan

Gyeongpan (ramki dla druku drewnianego) oznaczono jako dziedzictwo kulturowe prowincji Gangwon w 1971 roku. Między wieloma ramkami, napisanymi w języku koreańskim, chińskim i zapisanymi symbolami buddyjskimi, znajduje się historia o tym, jak mnich Hoyeok zbudował Haejangjeon i przeniósł bloki drewna do druku, zawierające różne teksty buddyjskie.

Geukrakbojeon

Główny budynek świątyni Sinheungsa, gdzie ulokowana jest statua Amitabha. Uznany za dziedzictwo kulturowe prowincji Gangwon w 1971 roku. Budynek został zbudowany przez mnichów Yeongseo, Yeonok i Hyewon w 25 roku panowania króla Injo i został odnowiony w 1750. Następna renowacja miała miejsce w 1821 roku, a najnowsza w 1977.

Bojeru

Altana stojąca przed Geukrakbojeon – głównym budynkiem Sinheungsa. Została oznaczona jako dziedzictwo kulturowe prowincji Gangwon 13 września 1985 roku, natomiast zbudowana została w 1770 r. podczas 46 roku panowania Króla Yeongjo. Niegdyś odbywały się w niej modlitwy. Teraz znana jest z grawerowanych wierszy Jeonghoi Kima.

Hyangseongsaji, kamienna pagoda

Pagoda ta, mierząca 5,5 metra, zbudowana została w roku ok. 758, podczas okresu Zjednoczonej Silli. W 1966 r. została uznana za skarb narodowy. Składa się z trzech pięter – gdy ją zbudowano, liczyła całe siedem metrów, jednak z czasem jej górna część zaginęła. Całość zbudowana została na wzór norm, jakie panowały podczas okresu Zjednoczonej Silli, jednakże ze względu na mniejszą wielkość stylobatu, jej powstanie datuje się na ok. IX w.

administrator

„Wioska Abai”

Sokcho, Korea Południowa. Na pierwszy rzut oka można pomyśleć, że to zbiorowisko domków z kolorowymi dachówkami jest całkiem urocze. Wygląda trochę ciasno, ale wygodnie, zupełnie w azjatyckim, minimalistycznym stylu.
Wyjaśnienie tego niepasującego do otoczenia widoku jest całkiem proste – gdy w 1950 roku wybuchła wojna koreańska, ludność cywilna uciekała przez półwysep z jednego miejsca do drugiego. Uchodźcy z prowincji Hamgyong-do tymczasową ostoję znaleźli na wschodnim wybrzeżu (na południe od obecnej strefy zdemilitaryzowanej), gdzie następnie wybudowali prowizoryczne domy na jak najmniejszej powierzchni. Przez trzy lata żyli z nadzieją, że spokojnie przeczekają tam wojnę, a następnie wrócą do swoich domów na północy. Po zakończeniu wojny i jednocześnie ustaleniu strefy DMZ, utknęli. Zostali odcięci od swoich prawdziwych domów i rodzin bez jakiejkolwiek możliwości powrotu. Postanowiono więc, że zostaną tam na stałe. Jako że spora część uchodźców była starsza, a w ich dialekcie „ah-bah-ee” znaczy „ojciec”, obóz uciekinierów przekształcił się w sąsiedztwo o nazwie „Abai”.
Obecnie okolice są pełne restauracji z owocami morza oraz akwariami, w których możesz podziwiać żywe okazy, idące na swoją ostatnią kąpiel przed kolacją. Ponadto niedawno w pobliżu została nakręcona popularna drama, dlatego w wiosce Abai pojawiło się sporo azjatyckich turystów.

» Plaża Sokcho